BB + zomerliefde – Claudia Biegel

Zomerliefde valt in het water

We dromen er allemaal wel eens over…Terugzien van die ene zomerliefde. Er is zelfs een televisieprogramma over gemaakt: Memories. Heerlijk vind ik het om daarbij weg te zwijmelen. Want natuurlijk heb ik er ook eentje gehad.

Mario

Hij heette Mario en hij zat liefdevol opgeborgen in een veilig hoekje van mijn ziel. Al jaren. Daar zou hij voor de eeuwigheid blijven zitten, ware het niet dat ik hem nog een keer wilde zien. Veertig jaren zijn er voorbij gegaan sinds onze laatste ontmoeting. Facebook zorgde voor hernieuwd contact. Ja, hij herinnerde zich mij ook nog. Mijn hart ontspande zich, want stel je voor dat hij alles was vergeten…Maar drie zomers van kalverliefde vergeet je niet zo zomaar. En ja, hij wilde me graag weerzien. Zoiets moet je nooit zomaar zeggen. Tenminste niet tegen een Nederlandse vrouw. Want die denkt niet: morgen is er weer een dag…Nee, die voegt direct de daad bij het woord. Effe googelen…Ticket, hotelletje en here she comes!

Regen

Het regende op de dag dat ik aankwam in het dorp van Mario. En niet een paar druppels. Pijpestelen. Geen paparplui bij me natuurlijk. Wie neem dat nou mee in juli naar Italië?
In plaats van zwetend zat ik bibberend in de bar waar we elkaar zouden ontmoeten. Bar Dasso. De enige in het dorp. Niet meer dé bar waar iedereen elkaar tegen kwam. Op een paar verveelde toeristen na, was er niemand. Behalve ik en…Mario. Of beter gezegd: Mario moest nog komen. Niets aan de hand. Ik was een kwartier te vroeg. Weer dat dol drammerige Noord-Europese bloed.

Rode huis

Daar zat ik dan. Een cappuchino voor mijn neus. Vage herinneringen en zenuwen die me verhinderden om ook maar een slok te nemen. Hij wachtte vast tot het minder regende, dacht ik en vervloekte mezelf omdat we vergaten telefoonnummers uit te wisselen. Of adressen. Waar woonde hij nu? Geen idee. Zijn vroegere huis, ja dat kende ik wel. Het stond er nog zag ik in het voorbijgaan. Een rose huis aan het begin van het dorp. Hoeveel keer liep ik daar niet langs om een glimp op te vangen van dat gezicht vol sproeten en die brutale glimlach? Een half uur, een uur gleden voorbij. Totdat: eindelijk. Daar was hij. Ik zag hem aankomen vanaf de hoek van de straat. Zijn manier van lopen, stond in mijn geheugen gegrift. Op het moment dat hij de drempel van de bar naderde, kruisten onze ogen elkaar. Terwijl ik opstond om naar hem toe te gaan, deed hij een stap naar achter, keerde zich om en begon te rennen. Ondanks dat ik zijn naam riep, holde hij door. Ik liep zelfs nog even achter hem aan. In de regen, die ik niet eens meer voelde. Tevergeefs. Hij was niet in te halen.

Waarom?
Na die keer heb ik hem nooit meer gezien, mijn Mario. Ook van facebook is hij verdwenen. Wat is er gebeurd, vraag ik me af. Waarom rende hij weg? Was het angst, teveel emotie? Ben ik zo oud en lelijk geworden? Help me lieve mensen die deze column lezen. Help me met het vinden van een antwoord. Mijn Mario, mijn lief….waarom?

Bron afbeelding: Shutterstock

Eerder gepubliceerd op: www.catherine.nl