Hoewel ik me van alles in het hoofd had gehaald over mijn heupoperatie – verkeerde heup behandeld, allergie voor morfine – had ik nooit gedacht een kamer te zullen delen met: Diederik Samson.
Zijn rechterenkel gebroken…Maar dat was in ieder geval beter dan zijn linker, grinnikte mijn nieuwe kamergenoot toen hij na een half uur installeren zijn bed eindelijk in de juiste stand had gezet. Iemand had hem pootje gelicht …op zijn eigen PvdA congres nota bene. Niet te geloven toch? Zijn blauwe ogen bolden op in hun oogkassen.
Nee, schudde ik en dacht: zou ie snurken?
En o, ja – dat ik hem Died moest noemen. Of Diedie. Kies maar…In ieder geval niet, never, nooit meneer Samsom. Dat schepte zoveel afstand en paste niet in een participatiesamenleving. Tenslotte moeten we het samen doen, besloot hij en deed er het zwijgen toe omdat hij een blaaskatheter kreeg ingebracht door een taakstraf jongere wiens handen nogal trilden. Of meneer even wilde bijlichten want hij kon zo moeilijk zien waar hij dat pokkending precies in moest steken. Of het is gelukt, weet ik niet want op dat moment werd ik opgehaald voor de OK.
Toen ik terugkwam, lag Died al te slapen. Zacht snurkje…viel mee. Eitje dus, deze nacht, dacht ik. Maar dat had ik mis.
Om een uur of drie, voelde ik een soort Titanic aanvaring en je raadt het al….Died had zijn bed tegen het mijne aangeschoven. Met zijn nachtlampje in mijn ogen schijnend: hij wilde even iets ‘tegen mij aanhouden’. Visiedingetje. Zo vaak kwam het niet voor dat hij met een gewone burger sprak. Had ik toch geen bezwaar tegen?
Trippend op shotjes morfine, vond ik alles okay. Kom maar op.
Died boog zich nu zo dicht naar mij toe dat zijn infuus verstrikt raakte in het mijne. Gedoe….Onhandig duwen en trekken. Maar goed,eenmaal weer op orde, stak Died van wal. Wat dacht ik over de volgende stap om het zorgstelsel te hervormen bijvoorbeeld….
‘Volgende stap?’ viel ik hem in de rede en drukte mijn morfinepompje nog maar eens goed in. Was dit niet de laatste stap geweest dan? Afschaffing van de vrije artsenkeuze?
Ach nee…Hoe kwam ik daarbij? De volgende stap was een totale symbiose tussen publiek en privaat. Begreep ik wat hij bedoelde? Hij bracht zijn gezicht tot vlak naast het mijne.
‘Neem dit ziekenhuis bijvoorbeeld…gespecialiseerd in heupen, knieeën en enkels. Dat betekent dus?’
Geen antwoord. Wist ik veel….
‘Dus…?’ dwingender nu.
‘Geen idee,’ fluisterde ik en keek naar het rode knopje boven mijn bed. Een keer drukken en we komen gelijk, had de nachtzuster gezegd.
‘Samenwerking met Knorr, duhhhh.’
Langzaam, om geen argwaan te wekken, tilde ik mijn arm iets omhoog.
‘Al die botten, zo’n heupknop als de jouwe bijvoorbeeld…’
Nog iets hoger.
‘In de toekomst sponsort Knorr dit ziekenhuis en krijgt in ruil daarvoor alle afgezaagde botten. Denk je es in …perfect om soep van te trekken…en zo duurzaam.’
Mijn duim drukte twee keer achter elkaar op de rode knop.
‘Dat is het Nederlandse zorgstelsel van de toekomst. Participatie tot op het bot…nou wat vind je ervan?’
Please come to me nightnurse…the pain is getting worse.