Een zandloper van emotie wil ik stuk slaan in je gezicht!!
Nat van tranen sta ik voor je!
Zwak, kwetsbaar, dit is godverdomme verdriet!!
Ik wil dat je mijn tranen droogt met jouw t’-shirt!
Geef me van katoen! mouwloos, een wasvoorschrift!! Nee niet strijken over mijn gezicht schat, deze huid is droger, doder, een schors van haat!
Takken vallen af, dood om me heen!
Tussen de vergeten bladeren!
Wegwaaiend in verloren hoop, een persoon mee in de wind. Een koude vlaag langs je hart, noem me een rimpel van verbazing! Een kraaienpoot door samengeknepen ogen! Make up me weg!! Laat me verbergen achter poeder, lipstick op me wang, een rode afscheidskus van teder lippen, liefste, lief, lieverd, bereik me.. Een navigatie van ik ben hier alleen dood zoekend, ik loop verrekijkers ver.. Deze emotie rijkt telescopisch verder dan de zon op mijn gezicht. Kijk door het glas, niet te diep, want je wordt dronken verliefd op een afstand, een ruimte ver van vallende sterren. In Mijn universum zweven koude stenen uit mijn verleden, ik ontwijk een meteoor van emotie, Een brok in mijn keel. Dit is Adams appel, een soort van verboden vrucht waarin ik in beet. Nu ben ik slecht smakend, met de slang om mijn nek kronkel ik door een donker leven. Grijp me vast! voordat ik weg drijf als Noahs ark!!
Onrustig, watertandend van de kou in mijn lichaam. Ik voelde rilling van mijn telefoon in mijn zak, het is jou sms..
Waarin je vraagt: waarom ben jij niet hier?
Schat, ik ben nergens. Ik loop buiten beeld want ik ben niet te filmen!!
Zelfs op YouTube is voor mij geen ruimte!! Waarom dan wel in jou leven? Ik ging viral op jou eerste gezicht van liefde, 1 miljoen views vanuit mijn hart!! Nu hef ik mijn account op want ik kan niet meer kijken naar jou comment van liefde!!
Nu gooi ik mijn telefoon in het water van vragen want ik sms niet terug!!
Ik probeer mezelf op te laden met mijn lader, maak ik maak geen connectie met de wereld om me heen. Ik ben offline op whatsapp want mijn emoticons tonen te weinig emotie. Laat me los want je verdiend me niet!! Ik ben minder waard dan je salaris. Wie wil nou deze vrijwilliger?
Kom bij me met een nul uren contract, Ik zal onze liefde ondertekenen met een pen van twijfels. Je hebt me, maar wie zegt dat ik hier blijf?
Ik ben verder weg dan TomTom berekent.. Je rekent op me maar ik haat cijfers!! Dus schrijf ik in letters.
Schuin, cursief alsof ik de verkeerde kant op ga. Probeer het niet recht te zetten, want ik ben schuin geboren zonder mama’s handen!
Siërra Leone aan de kust van mijn eerste ogenblik. Geluid van wapens, Call of Duty beter dan HD. Gewiegd door vreemde handen. Nu heb ik handen die ik zelf niet eens herken, Ik schud maar ik vergeet je naam. Waarom blijft de mijne wel hangen?
Ik hang aan je lippen want ik luister naar je. Ik neem je twijfel weg maar ik vergeet de mijne..
Dus ik laat mezelf achterwege, Alsof ik mezelf draag op mijn rug. Ik zit omgedraaid in de klas want ik wil mijn ballast iets leren. Nee!!
Ik doe niet aan huiswerk want ik werk al aan mezelf! Stop!! Kom niet dichterbij! Want hier word gewerkt.
Je praat zo makkelijk tegen me alsof een kind hier de was kan doen, maar ik heb geen kinderen, dus ik doe mijn eigen was zonder wasknijpers, zo lijkt het alsof ik grip verlies maar ik hang tenminste geen slap verhaal op.
Je vind van wel? Kijk dan eens naar je eigen wasgoed, het is namelijk al weggewaaid door de wind van leugens! Ik focus me op mijn eigen wasmand want ik zit niet in de slappe was. Een gat in mijn hand waardoor financiële cijfers dalen, dus ik eet bodemprijzen want ik kan mezelf niet meer bieden dan de bodem van mijn pinpas. Hallo jumbo!! Nee ik hoef geen bon. Ik wil graag een tasje van 25 cent, Want anders komt mijn boodschap niet aan. Had ik maar iemand om mijn boodschappen te delen..
Een lijstje gemaakt door haar want wij eten samen. Ik schep voor haar op want ze wil meer weten uit deze hersenpan. Nu ben ik de enige aan tafel, ik schep niet op want ik hoef niet meer van mezelf.
Ik snij mezelf in stukken maar ik weet niet wie ervan wil eten?
Ik lig smakeloos in het leven wachtend tot ze me neemt met een korreltje.. Schat, kom met peper want pittig smaak ik beter! Wanneer ik in de spiegel kijk lijk ik volwassener dan mijn eigen baardgroei, maar niemand ziet de babyhaartjes van mijn hart.
Een vacht van emotie in het maanlicht van volle maan. Verborgen onder een sterrenhemel nacht.
Een ster die valt maar niemand weet waarom?
Ik ben telescopisch ver, zichtbaar bij nacht een zwevende werkelijkheid zonder besef van tijd, een horloge stilstaand om de pols een aanblik dagelijks op de seconde gelijk met mijn leven. Stil… Sssst…
Een moment van rust.
Neem de tijd…
Een stopwatch, Hey, stop en watch.
Ga terug naar nul, daar vind je mij.
Ik ben een rapportcijfer waar je niet mee thuis komt. Ik blijf buiten want ik ga buiten het boekje om. Ik kom niet binnen want ik ben slechts de postbode, lees mijn brief hij is bestemd voor jou postcode..
Schrijf me terug, kom binnen via mijn brievenbus. Ik zal je openen in mijn eigen kwetsbaarheid. Een plek waar jij lang geleden was.. Nu blijf je buiten want ik verberg me emotie achter slot en grendel. Ik ontgrendel maar open niet. Heb jij misschien de juiste sleutel? Ik raak me sleutels kwijt. Ik ben vergeetachtiger dan mijn eigen korte termijn geheugen. Een lekke gieter waar planten van groeien maar ik zelf niet. Dus begraaf ik mezelf in potgrond hopend dat ik groei maar het is de droogte die me klein houd.
Is het niet mijn seizoen?
Het antwoord zit niet in de grond maar in mij. Iets ontastbaar op de tast, Het licht van een idee is uit. Opzoek naar een lichtschakelaar, een switch van overzicht. Een doolhof van Madurodam, zoveel wegen maar welke afslag is de juiste? De navigatie blijft zoeken in onmacht. Stoplichten staan rood als mijn bankrekening, maar ik steek roekeloos over, een nieuwe weg van vragen. Geen markering, maar ik blijf lopen op de stoep zo word ik niet aangereden.
Ik wil weg!! Op de weg! Roekeloos, geblinddoekt, ik neem risico een botsing!! Nu lig ik op de weg omgeven door omstanders. Ze wijzen me de weg naar liefde. Maar ik moet eerst naar het ziekenhuis want ik ben aangereden door het leven. Ik vraag god om een schadevergoeding, maar ik ben al veroordeeld door de duivel.
Ik laat mijn wonden helen maar ik schaaf me constant aan mijn eigen twijfel. Dus ik verberg mijn wonden, doormiddel van lange mouwen. In de zomer met een lange broek. Wanneer je bij me bent, naast me in de nacht, slapend in me nachtkleding. Normaal slaap ik naakt maar zelfs als ik slaap ben ik ontastbaar. Verborgen in fijne dromen, jou hand een ketting van bescherming om mijn middel.
Ik laat niet toe, je zegt Kevin vertel me…
Schat, ik weet niet hoe? Ik weet niet hoe? Je vraagt me om kwetsbaar tranen!! Maar ik weet niet meer hoe ik moet huilen!! Het zit in me verdriet ergens ver, een röntgenfoto laat zien hoeveel gebroken botten in me. Ik ben een zak botten!! Een zak meer niet!! Vuilniszak grijs buiten om opgehaald te worden door hulpverleners!! Aan de weg gezet in de regen.. Ik verdrink in de neerslag, er was 30 graden zon belooft maar het is het water in me gezicht door een voorbij rijdende auto. Ik word uitgelachen door een zwerver, Hij ziet mijn emotie maar hij moet de honger in zichzelf stillen..
Ik hoor haar hakken, zelfverzekerd “klak” ze is prachtig nat, puur door haar uitlopende make up. Ze verbergt haar zelf niet onder een paraplu geen capuchon van droge haren. Ze is koud door de regen van mijn verdriet.
Ik wil met haar mee maar ik ben slechts een zak..
Ik laat haar voorbijgaan in de wind, het geritsel van mijn zak fluistert haar weg.
Neem me mee, open me.. Het is slechts een knoop losmaken van boven, mijn kroeshaar in de war..
Een onbetaalbare afro kam, mijn haren zijn te kort want je verliest grip op me. Aai maar gewoon, dat is ook goed. Rot maar weer op!! Je toont teveel medeleven!! Ik leef niet weet je nog?! Wil je met me samen zijn wees dan in mijn droom wat alleen daar is de echte Kevin van vroeger!!
Een herkenbaar persoon!! Nee het valt niet na te vertellen!! Je vergeet me wanneer je wakker word..
We hebben gepraat even…
Ik weet het nog ik lag in je armen te huilen, ik jank alleen wanneer ik slaap.
Nu ben ik kwaad!! Ik scheld mijn eigen werkelijkheid uit!!
Een kooigevecht in me eentje, ik lijk bezeten. Me hand om mijn keel!
Ik mag niet praten!! Ik schrijf met mijn vrije hand, oneindig, bevangen, want de stem in mijn hoofd houd niet op met praten.
Het is mijn eigen taal!!
Een taal die weinig mensen begrijpen..
Het zijn de letters die je begrijpt…
© Kevin Bruggeman.