Mijn avonturen als werkzoekende vijftigplusser in de BV Nederland 
Veni, vidi, foetsie. Oftewel: na een reorganisatie lig ik eruit. Dit kan de besten overkomen, houd ik mezelf voor. Je moet toch wat… In ieder geval gloort er in mijn geval hoop aan de horizon. Ik mag een outplacement-traject volgen. En niet zomaar bij het eerste de beste bureau. Nee, bij een bureau voor hoogopgeleiden en met een slagingspercentage van bijna negentig procent. Dat geeft de werkloze burger moed in bange tijden. Gemotiveerd tot op het bot, meld ik me aan voor een kennismakingsgesprek. Met de staart tussen mijn benen, keer ik huiswaarts.
“Op uw leeftijd… U begrijpt… Heeeeeel moeilijk.
U moet in ieder geval een lange adem hebben.”
Schaamrood
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben 57 jaar oud. Terwijl ik dit opschrijf, stijgt het schaamrood me naar de kaken. In de relatief korte tijd dat ik werkzoekend ronddool in ons mooie landje, heb ik geleerd om me te schamen voor mijn leeftijd. Alsof ik een besmettelijke ziekte heb, probeer ik me in allerlei bochten te wringen om dit vreselijke feit zoveel mogelijk te verdoezelen. Daarbij heb ik het nog niet eens over omgang met potentiële werkgevers, maar over de omgang met outplacement mensen.
Picture this: bij binnenkomst voor een kennismakingsgesprek, zie je de betreffende uitplaatser al denken: “Oh, jee daar gaat mijn slagingspercentage.” Na een vluchtige blik op mijn cv (Is dat normaal in de uitplaatsingwereld, om cv’s pas goed te lezen als de kandidaat erbij zit?) blijft de blik niet hangen bij mijn ervaringsfeiten maar bij mijn geboortedatum. En die blik is niet vrolijk. Het is een zorgelijke blik grenzend aan de wanhoop. Je zou je bijna gaan verontschuldigen voor het feit dat je daar zit. Voor het feit dat je op jouw leeftijd nog de euvele moed hebt om de BV Nederland op te zadelen met de onmogelijk taak om je aan het werk te krijgen.
Meewarige blik
De enige goede werkzoekende vijftigplusser is een dooie werkzoekende vijftigplusser, het zou een running gag kunnen zijn in de outplacementwereld. Of ben ik nu te cynisch? Dat krijg je ervan en dat na amper een maand van kennismakingsgesprekken. Om mezelf te behoeden voor de zoveelste meewarige blik gevolgd door de opmerking dat het heeeeel moeilijk zal worden, ben ik in zee gegaan met (u raadt het al) een vijftig-plus-outplacementbureau. Of het iets wordt, geen idee. Maar in ieder geval voel ik me serieus genomen. Dit in tegenstelling tot het gevoel dat ik meekreeg vanuit de andere bureaus.
Uitplaatsingwereld, don’t do to others what you did to me. In plaats van mee te gaan in deze cultuur van leeftijdsdiscriminatie, kunt u het verschil maken door dit niet te accepteren. Maak het uw missie om een einde te maken aan deze zinloze vernietiging van menselijk kapitaal.
Claudia Biegel zoekt werk en is 57 lentes sterk!
Dit blog is eerder verschenen op Joop.nl