Jarretellegordel

Wat heeft Alice er allemaal voor over om in smaak te vallen bij de uitgever?

Gewoon met het fietsje ernaar toe, rammel de rammel, daar kom ik aan. Wie? Nou ik…Alice in Uitgeversland…Schrijfster in wording…Aanstormend talent…Whatever…In ieder geval ben ik voor het eerst van mijn leven uitgenodigd bij een uitgever. En niet zomaar eentje…O, nee. Een hele goede uitgever. Hoe ik dat weet? Simpel: het kantoor is gevestigd binnen de grachtengordel. Need I say more?

Een uur te vroeg maak ik mijn rammelkast vast aan de brug in de buurt van de zeven straatjes. Of waren het er negen? Maakt niet uit. Fiets staat vast, ik ben los en heb tijd over om langs de etalages slenteren, af en toe ergens naar binnen te hoppen en geschrokken van de prijs gauw weer naar buiten te spurten.

In mijn hoofd repeteer ik wat ik straks zal zeggen: allereerst iets over de boeken die deze uitgever heeft uitgegeven, dat die geweldig zijn en zich onderscheiden van al die waardeloze prullen die tegenwoordig maar op de markt worden gedumpt. Veer in de reet: werkt altijd. Zeker bij die ijdeltuiten binnen de grachtengordel. Daarna iets over mij zelf als schrijfster, mijn innerlijke noodzaak…

Bam. Ineens sta ik stil voor een etalage. Midden op het kleine trottoir van een van die zeven of negen…Onmiddellijk opzij geduwd door zo’n groep Engelsen op weg naar het Anne Frankhuis. Of de Wallen, dat kan ook. Alles kan in een stad als Amsterdam; zelfs een Noord-Zuidlijn die niemand wil. Of nee, dat klopt niet. Niemand is te kort door de bocht. De projectontwikkelaars = stadsbestuurders die willen hem wel. Maar ik heb het over de gewone mensen, de Amsterdammers… Maar goed, laten we ons niet bezighouden met details.

Back to the story. Na van de stoep te zijn geduwd, vecht ik mij terug naar de etalage want ik geeft nooit op en volg mijn dromen, schuif de winkeldeur open en stap naar binnen. Om die beslissing te begrijpen, moet ik even toelichten dat ik de avond ervoor naar Vijftig Tinten Grijs ben geweest zodat ik eindelijk doorheb hoe de wereld in elkaar zit. Dat wil zeggen: seks rules! Niet alleen the waves, maar alles. Daarom loop ik rechtstreeks naar de leren jarretellegordel die ik zoëven zag in de etalage, ruik er even aan (voor alle zekerheid, je weet maar nooit. De wereld is toch veranderd na Fifty Shades), pak hem een beetje nonchalant uit het rek en verdwijn ermee de paskamer in.

Doe me dat maar na, jarretellehouder aantrekken in een hok waarin een hond claustrofobisch zou worden en die winkeliers maar niet begrijpen waarom mensen liever winkelen via internet. Het zijn de pashokjes stupid!

Maar goed, ik dwaal af ….Het goede nieuws: de gordel past. Het slechte nieuws: hij is erg duur. Tja, wat doe je dan als schrijfster in wording die voor de eerste keer is uitgenodigd bij een uitgever binnen de grachtengordel en die sinds Fifty Shades weet dat alles in de wereld draait om seks en niet om gewone huis-tuin-en-keuken seks (gaap, gaap) maar kinky keiharde knockout seks. Nou, wat doe je? Je koopt dat fucking ding natuurlijk ook al sta je daarna superrood. Want je hebt alles over voor het uitgeven van je boek. Of niet soms? Hoever zou jij gaan? Zeg es eerlijk?

Hoever ik uiteindelijk ben gegaan, en ben daar niet trots op maar kan het allemaal niet langer voor me houden, leest u in de volgende aflevering van Alice in Uitgeversland. Voorlopige titel: Hoe Alice belandde in de prostitutie en haar boek toch niet werd uitgegeven.

Claudia Biegel

5/3/2015